*... คนเราเมื่อยังหวังอะไร ๆ ก็ตาม กับอนาคตอยู่ จึงไม่ควรตัดอนาคตของตนด้วยความรู้ ความเห็น และความประพฤติต่าง ๆ ที่นักปราชญ์ผู้ทำนายอนาคตติเตียนไม่เห็นด้วย จะเป็นผู้หมดหวัง ทั้ง ๆ ที่อนาคตยังมีอยู่กับโลกผู้มีความหวังทั้งหลาย นอกจากความไม่มีหวังเป็นของเราแล้ว ความทุกข์มหันต์อันแสนที่จะทรมานยังมาเป็นของเราเข้าอีก นับว่าทุกข์ ทั้งซ้ำ ทั่้งย่ำ ทั้งเหยียบจนแหลกละเอียด ไม่มีชิ้นดี ทั้ง ๆ ที่หัวใจยังอยู่ ที่ท่านเรียกว่า เสวยวิบากกรรม...
*...ความสุข ความทุกข์ มันจะเกิดกับผู้ใด ก็มีธรรมเป็นเครื่องชำระล้างสิ่งนี้ได้จริง ๆ ... และโดยสิ้นเชิง ท้ายที่สุด ร่างกายจะมีความเจ็บไข้ได้ป่วยขนาดไหนก็ตาม จิตจะไม่ได้รับความกระทบกระเทือน จิตรู้ตามความเป็นจริงอยู่ตลอดเวลา... เพราะจิตมีความรอบตัวและมีความฉลาด ... ถ้าจิตโง่เสียอย่างเดียว...ก็จะเกิดความยุ่งเหยิง วุ่นวาย ขุ่นมัวขึ้นภายในจิต เกิดความทุกข์ขึ้นมา...
จากหนังสือ ธรรมะชาวบ้าน ของท่านหลวงตา พระมหาบัว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น